Powrót do wyboru dnia

 

I. ŻYCIE DUCHOWE

 

2. Eucharystia

 

Słowo Boże:

Jam jest chleb żywy, który zstąpił z nieba. (J 6,51)

 

Kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. (J 6,57)

 

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa Ciało moje i Krew moją pije, trwa we Mnie, a ja w nim. (J 6,55-56)

 

W naszym życiu: - każdego dnia udział (przynajmniej duchowy) we Mszy św. wraz z Komunią św.

Codzienne pełne uczestniczenie we Mszy św. coraz ściślej jednoczy nas z Chrystusem i bliźnimi.

Szczególne znaczenie ma Msza św. w życiu osób, które pragną włączyć cierpienia własne i innych ludzi w ofiarę Chrystusa, aby stały się one pożyteczne dla całego Kościoła i świata (por. str. 24).

 

Sobór Watykański II:

 

W Najświętszej Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus (...), który przez swoje Ciało ożywione i ożywiające Duchem Świętym daje życie ludziom, zapraszając ich i doprowadzając w ten sposób do ofiarowania razem z Nim samych siebie, swojej pracy i wszystkich rzeczy stworzonych. (DK 5)

 

Wszystkie uczynki, modlitwy, a nawet utrapienia życia (...) stają się duchowymi ofiarami miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa – ofiary te są składane Ojcu (...) wraz z ofiarą Ciała Pańskiego. (KK 3)

 

Jan Paweł II:

 

Wszyscy uczestniczący z wiarą w Eucharystii zdają sobie sprawę z tego, że stanowi ona Sacrificium, „Świętą Ofiarę” dzięki temu, że ofiara Kapłana i duchowe ofiary ludu wyrażone ofiarowaniem chleba i wina, a zarazem wypowiedziane modlitwą i sercem, zostają konsekrowane i stają się prawdziwie, rzeczywiście i istotnie Ciałem, które Chrystus wydał i Krwią, którą przelał za nas. W ten sposób mocą Konsekracji postacie chleba i wina stają się sakramentalnym, bezkrwawym ponowieniem krwawej ofiary przebłagalnej. (Watykan, 24.02.1980, List do Biskupów Kościoła „O Tajemnicy i kulcie Eucharystii”)

 

W każdej sprawowanej Eucharystii Kościół włącza się w ofiarę swojego Pana, a chrześcijanie wezwani są do tego, by przyłączali się do Niej przez osobistą ofiarę. Eucharystia jest równocześnie ofiarą Chrystusa i ofiarą Kościoła, ponieważ w niej Chrystus, przez udział Kościoła w Jego ofierze, jednoczy go w niej ze swoim dziełem odkupienia.

Jakże istotne jest zatem, aby wierni, uczestnicząc w Eucharystii, czynili to w duchu ofiary. Nie wystarczy, że słuchają Słowa Bożego, ani że modlą się wspólnie: muszą jeszcze uznać ofiarę Chrystusa za swoją, ofiarowując z Nim i w Nim – własne winy, kłopoty, doświadczenia, więcej nawet: muszą ofiarować samych siebie, ażeby ten ich dar został zaniesiony Ojcu wraz z darem Chrystusa, który składa On z samego siebie. Uczestnicząc w ofierze Zbawiciela, będą oni również uczestnikami zwycięstwa, które odniósł On nad złem świata. (Watykan, 1.06.1983 – Audiencja Generalna)

 

Żyjąc Eucharystią „musimy wyzwalać się z dziedzictwa nienawiści i egoizmu, bo Eucharystia to sakrament miłości Boga do człowieka, człowieka do Boga, a równocześnie jest to sakrament miłości człowieka do człowieka, sakrament, który tworzy wspólnotę”. (Warszawa, 8.06.1987 – w kościele Wszystkich Św.)

 

Eucharystia będzie najpewniejszą drogą do komunii, czyli do złączenia i jedności z Bogiem w Chrystusie, drogą najpewniejszą do wzajemnej komunii wszystkich, w duchu braterskiej miłości. Czyż to nie Eucharystia sprawia, że wspólnota staje się „jednym Ciałem i jednym Duchem”? (por. Ef 4,4)

Eucharystia pozwala każdemu członkowi wspólnoty i całej wspólnocie dopełniać stopniowo Jego Paschę, przejście od życia bardziej lub mniej przenikniętego egoizmem lub słabością do życia w większym stopniu oddanego Bogu i bliźnim. (Fryburg, 13.06.1984 – Jutrznia brewiarzowa)

 

Pamiętajcie, że Chrystus „do końca was umiłował” przez krzyż, a miłość ta trwa w Eucharystii. Pamiętajcie! Niech to będzie waszą mocą w słabości. Wy także jesteście wezwani, aby miłować „do końca”. (Gdańsk, Bazylika Mariacka – 12.06.1987)

 

Niech was umacnia pamięć o tym, że jesteście w centrum modlitwy Kościoła, a w szczególności Ofiary Eucharystycznej, w której Pan Jezus cierpi i ofiaruje swoje cierpienia, żeby wejść do Życia i otworzyć nam swoje Królestwo. Mając udział nie tylko w Eucharystii, ale i w Męce Chrystusa, bądźcie pewni, że wasze cierpienia nie są daremne, ale zebrane są w kielichu mszalnym, by służyć zbawieniu świata. (Watykan, 9.06.1982 – Audiencja Generalna)

 

Spojrzenie na siebie w prawdzie: - z wiarą w moc Eucharystii

 

1.     Jakie miejsce w moim codziennym życiu zajmuje Msza święta – Eucharystia?

2.     Czy staram się uczestniczyć we Mszy świętej codziennie? (jeśli nie mogę być w kościele – w jaki sposób uczestniczę w Eucharystii duchowo?)

3.     Czy pogłębiam zrozumienie, przeżywanie Tajemnicy Eucharystii? W jaki sposób (lektura, rozważanie, modlitwa...)?

4.     Czy każdego dnia ofiaruję Bogu – w łączności z Ofiarą Chrystusa – siebie i całe swoje życie (uczynki, utrapienia i radości, inne przeżycia...)?

5.     Jakie jest moje dziękczynienie we Mszy świętej?

6.     Czy uczestnicząc we Mszy świętej włączam w ofiarę Chrystusa cierpienia innych ludzi? Czy proszę o owocność cierpienia własnego i wszystkich cierpiących?

7.     Czy Komunię świętą przeżywam jako zjednoczenie z samym tylko Chrystusem, czy również z ludźmi?

8.     Czy uświadamiam sobie, że moje uczestnictwo we Mszy świętej i Komunii świętej jest nie tylko osobistą sprawą, ale ma ważne znaczenie dla całego Kościoła – całego Mistycznego Ciała Chrystusa?

 

Chwila modlitwy:

Panie, dobry jak chleb, bądź uwielbiony od swego Kościoła! Maryjo, ucz nas wielbić Pana wspólnie z Tobą.