 |
II. PEŁNIENIE WOLI BOŻEJ
A. Powołanie
6. Rozpoznawanie powołania
Słowo Boże:
Maryja (...)
rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. (Łk 1,29)
Usiłujcie zrozumieć,
co jest wolą Pana. (Ef 5,17)
Mów, bo sługa Twój
słucha. (1Sm 3,10)
... aby Bóg Pana
naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w
głębszym poznaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca tak, byście
wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego
dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas
wierzących. (Ef 1,17-19)
W naszym życiu:
- nastawienie na rozpoznawanie woli Bożej względem nas
- otwieranie się na działanie Ducha Św.
- otwieranie się na świat, na problemy ludzkie
- unikanie ciasnoty duchowej, schematyzmu, formalizmu
Rozpoznawanie osobistego powołania dokonuje się stopniowo, w miarę wyrastających przed nami zadań. Świadome przeżywanie powołania wymaga przede wszystkim stałego otwierania się na działanie Ducha Świętego. Bóg przemawia do nas przez Kościół, w Piśmie św., na modlitwie, w sumieniu, przez okoliczności naszego życia, przez spotkanych ludzi, lekturę, jakieś szczególne przeżycia, przez cierpienie, przemawia również przez „znaki czasu” (aktualne wydarzenia, problemy nurtujące ludzkość itd. – por. Mk 7,1-3). Znaczenie tej „mowy Boga” odsłania nam Duch Św., jeśli jesteśmy nastawieni na słuchanie Bożego głosu: „kto ma uszy, niechaj słucha” (Mt 11,15).
Postawa otwarta – otwarcie się na działanie Ducha Świętego, na świat i wszelkie problemy ludzkie sprzyja pojmowaniu zamysłów Bożych „w całej mądrości i duchowym rozumieniu” (Kol 1,9), toteż należy taką postawę w sobie wyrabiać. Natomiast wystrzegać się: ciasnoty duchowej, formalizmu, niewolniczego trzymania się przepisów, czyli tego, co utrudnia rozumne i wolne poznawanie Bożych wymagań względem nas.
Sobór Watykański II:
Dzięki darowi Ducha Św. dochodzi człowiek przez wiarę do pojmowania tajemnicy Bożego planu. (KDK 15)
Jan Paweł II:
... Istotne jest dla każdego i dla wszystkich szczególne „powołanie” (...) Każdy w jakiś sposób – czasem bardzo wyraźnie uświadomiony i konsekwentny, a czasem słabo uświadomiony i bardzo niekonsekwentny – idzie za Chrystusem. (...) W Kościele bowiem jako we wspólnocie Bożego Ludu, prowadzonego od wewnątrz działaniem Ducha Świętego, każdy ma „własny dar”, jak uczy św. Paweł. Ten zaś „dar”, będąc jego własnym powołaniem, własnym udziałem w zbawczym dziele Chrystusa, równocześnie służy drugim, buduje Kościół i buduje braterskie wspólnoty w różnym zakresie ludzkiego bytowania na ziemi. (Enc. Redemptor hominis n. 21)
Spojrzenie na siebie w prawdzie: - z prośbą do Ducha Św. o światło i „otwarcie naszych oczu i uszu”
1. Czy proszę Ducha Świętego o światło i pomoc w rozpoznawaniu woli Bożej w moim życiu?
2. Czy i jak staram się dosłyszeć (zrozumieć) głos Boży, licząc się z faktem, że Bóg przemawia do mnie i stawia mi konkretne zadania, także przez „znaki czasu”?
3. Czy nie zamykam uszu na to, co nie jest po mojej myśli (nie upieram się przy moim zdaniu)?
4. Czy rewiduję swoje poglądy w obliczu Boga, Ewangelii?
5. Czy staram się orientować w bieżących problemach Kościoła i ludzkości (czytam prasę, słucham radia, rozmawiam z ludźmi), aby nie być wyobcowanym (ą) z bieżącego życia?
6. Czy staram się unikać rutyny w stosunku do Boga i ludzi?
7. Czy nie przywiązuję zbyt wielkiej wagi do pewnych form pobożności?
Chwila modlitwy:
Duchu Mądrości, daj
rozpoznać drogę. Duchu działający w nas, daj zwycięstwo nad sobą.
|