Powrót do strony głównej

Misja RMBB

---

Rozdział 1

Powstanie i początki rozwoju Rodziny Matki Bożej Bolesnej

Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych ks. dr Michał Rękas, ówczesny sekretarz „Apostolstwa Chorych” w Polsce, zwraca uwagę, że wśród członków „Apostolstwa chorych” są osoby pragnące pogłębiać swe życie duchowe i oddać się w szczególny sposób Bogu w odpowiedniej dla nich wspólnocie.

W latach pięćdziesiątych dr Halina Kalwaryjska pracuje jako psycholog w klinice ortopedycznej i wśród inwalidów spotyka osoby, które z powodu swego stanu zdrowia nie mogą zrealizować powołania do życia konsekrowanego. Rozpoczyna studia medyczne, specjalizuje się w neurologii. W swojej dalszej pracy widzi często bezskuteczność wszelkich wysiłków ludzkich, a także zupełną bezradność wobec stanu psychicznego i duchowego niektórych osób niepełnosprawnych – pogrążonych w rozpaczy nie dostrzegających żadnego sensu swego cierpienia i życia. Dochodzi wówczas do przekonania, ze jedynie szczególna łaska Boża może wydobyć człowieka z dna jego zniechęcenia, buntu i rozpaczy, a tę łaskę wypraszać mogą i powinni przede wszystkim ci, którzy zetknąwszy się osobiście z cierpieniem odnaleźli już jego sens. Zamierza więc utworzyć odpowiednią dla nich wspólnotę.

Misją tej zamierzonej wspólnoty ma być wyjednywanie u Boga tej łaski, by ludzie nie marnowali cierpienia, lecz przeżywali je z pożytkiem dla siebie i dla bliźnich, całego Kościoła i świata. Wspólnotę powinny tworzyć osoby chore, niepełnosprawne i zdrowe – uwrażliwione na problem pozytywnego przeżywania i wykorzystania cierpienia.

W roku 1957 dr Halina Kalwaryjska nawiązuje kontakt z ks. M. Rękasem. Ten udziela jej zachęty i informacji o istniejących na Zachodzie zakonach, instytutach świeckich i innych wspólnotach założonych specjalnie w celu umożliwienia realizacji powołań ludzi niepełnosprawnych. Kontaktuje ją także z kilkunastoma osobami zainteresowanymi powstaniem wspólnoty chorych w Polsce. Grupa tych osób przyjmuje nazwę Rodzina Matki Bożej Bolesnej. Doradcą duchowym grupy jest o. Marcin Chrostowski OP, który na prośbę dr Haliny Kalwaryjskiej publikuje w „Przewodniku Katolickim” (nr 29/58) i „Znaku” (nr 49) artykuły o zakonach dla osób chorych.

W roku 1958 m. Franciszka Popiel, ówczesna przełożona generalna Urszulanek SJK, żywo zainteresowana umożliwieniem realizowania się powołań osób chorych, informuje o istnieniu Rodziny Matki Bożej Bolesnej księdza (później Arcybiskupa) Bronisława Dąbrowskiego i ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego oraz ks. Arcybiskupa Baraniaka i uzyskuje ich błogosławieństwo dla Wspólnoty.

W roku 1961 o. Marcin Chrostowski wyjeżdża na stałe do Australii, a jego zadania we Wspólnocie przejmuje o. Krzysztof Kasznica – inwalida wojenny – który od tej pory towarzyszy Rodzinie MBB i bierze udział w poszukiwaniu takich form życia wspólnotowego, które odpowiadałyby specyficznym potrzebom chorych i niepełnosprawnych, a zarazem realnym możliwościom w PRL.

W latach sześćdziesiątych, z różnych przyczyn, rozwój grupy ulega stopniowej stagnacji na przeszło dziesięć lat. Trwa jednak i umacnia się wzajemna więź kilku osób, które łączy przyjaźń i wspólna idea duchowej pomocy cierpiącym. Duży wpływ na kształtowanie się duchowości grupy jak i dalsze życie Rodziny MBB wywierają uchwały Soboru Watykańskiego II.

Od połowy lat siedemdziesiątych grupa tych osób powoli się powiększa. Organizują rekolekcje dwa razy w roku. Częściej odbywają parogodzinne spotkania kilku osób w Poznaniu, Krakowie i Warszawie. Od 1977 roku osoby bardziej zaangażowane składają roczne przyrzeczenia. W 1977 roku było tych osób 8, a w roku 1980 –12. W tym okresie, w wyniku wspólnych przemyśleń, dyskusji i doświadczeń, krystalizuje się duchowość i formy działania Rodziny, redagowane są materiały formacyjne, krystalizuje się też struktura świeckiej duchowej wspólnoty.

Stale jednak powraca myśl o powstaniu nowej formy życia konsekrowanego dla osób niepełnosprawnych fizycznie. Spośród osób ponawiających co roku przyrzeczenia w 1983 roku dwie osoby składają w Rodzinie pierwsze śluby prywatne.

W roku 1979 dr Halina Kalwaryjska odwiedza wspólnoty chorych we Francji, a jesienią w roku 1985 we Włoszech, by zaznajomić się osobiście z ich organizacją i doświadczeniami. W listopadzie 1988 roku dr Halina Kalwaryjska podczas audiencji prywatnej u Jana Pawła II wręcza Mu list od członków Rodziny Matki Bożej Bolesnej. W liście tym przedstawiona jest prośba o ustanowienie nowej formy życia konsekrowanego – „konsekracji cierpiących”. W tym samym roku powstaje w Rodzinie Krąg Korespondencyjny, co znacznie poszerza duchowe oddziaływanie Rodziny wśród cierpiących.

W roku 1987 z kontaktu dr Haliny Kalwaryjskiej z o. Dominikiem Busztą – Pasjonistą – powstaje ruch religijny Rodzina Matki Pięknej Miłości przy Zakonie OO. Pasjonistów.

W roku 1986 – za radą Arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego dr Halina Kalwaryjska zwraca się do Prowincjała Dominikanów o włączenie Rodziny MBB do Rodziny Dominikańskiej w Polsce jako bractwa. Dnia 17.02.1987 Prowincjał Dominikanów wydaje dekret zatwierdzający statut RMBB i włącza ją jako bractwo na pięcioletni okres próbny do Polskiej Prowincji Dominikanów. Na prośbę dr Haliny Kalwaryjskiej Prowincjał Polskiej Prowincji Dominikanów wraz z radą skrócił przewidziany okres próbny i dnia 23.08.1990r. erygował Bractwo Rodzina Matki Bożej Bolesnej na stałe, przyjmując je jednocześnie do Rodziny Dominikańskiej przy Polskiej Prowincji Dominikanów.

Dnie 13 maja 1993 roku umiera asystent zakonny Rodziny Matki Bożej Bolesnej o. Krzysztof Kasznica OP.

Od czerwca 1992 roku dr Halina Kalwaryjska choruje poważnie. Umiera 4 lipca 1994r., przebywając u SS. Urszulanek SJK w Pniewach pod Poznaniem.

Wyjątki z Listu Apostolskiego

Jana Pawła II

„W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, jakim jest Kościół” (Kol 1,24) – pisze św. Paweł Apostoł, odsłaniając zbawczą wartość cierpienia. /1/^*

Słowa te zdają się znajdować u kresu długiej drogi poprzez cierpienie wpisane w dzieje człowieka i naświetlona Słowem Bożym. Mają te słowa wartość jakby definitywnego odkrycia, któremu towarzyszy radość – i dlatego Apostoł pisze: „Teraz raduję się w cierpieniach za was”. Radość pochodzi z odkrycia sensu cierpienia – a odkrycie to, chociaż jest najbardziej osobistym udziałem piszącego te słowa Pawła z Tarsu, jest równie ważne dla innych. Apostoł komunikuje swoje odkrycie i cieszy się nim ze względu na wszystkich, którym może ono dopomóc – tak jak jemu pomogło – w przeniknięciu zbawczego sensu cierpienia. /1/

Człowiek cierpi na różne sposoby, nie zawsze objęte przez medycynę, w jej nawet najdalszych rozgałęzieniach. Cierpienie jest czymś bardziej jeszcze podstawowym od choroby, bardziej wielorakim, a zarazem głębiej jeszcze osadzonym w całym człowieczeństwie. Jakiś pogląd na tę sprawę daje nam rozróżnienie pomiędzy cierpieniem fizycznym a cierpieniem moralnym.

(...) Cierpienie fizyczne zachodzi wówczas, gdy w jakikolwiek sposób „boli ciało”, cierpienie moralne natomiast jest „bólem duszy”. Chodzi zaś o ból natury duchowej, a nie tylko „psychiczny” wymiar bólu, który towarzyszy cierpieniu zarówno moralnemu jak i fizycznemu. Rozległość i wielorakość cierpienia moralnego jest z pewnością nie mniejsza niż fizycznego, równocześnie zaś zdaje się ono jakby mniej zidentyfikowane i jakby mniej objęte terapią. /5/

Pismo Święte jest wielką księgą o cierpieniu (...). /6/

Można powiedzieć, że człowiek cierpi wówczas, gdy doznaje jakiegokolwiek zła.

(...) Cierpienie nie jest bezpośrednio utożsamione ze złem (obiektywnym), ale określa ono sytuację taką, w której człowiek doznaje zła, a doznając zła, staje się podmiotem cierpienia. (...) Chrześcijaństwo głosi zasadniczo dobro istnienia oraz dobro tego, co istnieje, wyznaje dobroć Stwórcy i głosi dobro stworzeń. Człowiek cierpi z powodu zła, które jest jakimś brakiem, ograniczeniem lub wypaczeniem dobra. (...) Cierpi w szczególności wówczas, kiedy to dobro – w normalnym porządku rzeczy – „winno” być jego udziałem, a nie jest. /7/

W głębi każdego z osobna cierpienia doświadczanego przez człowieka, a zarazem u podstaw całego świata cierpień, nieodzownie pojawia się pytanie: dlaczego? (...). Jest to zaś pytanie trudne, podobnie jak trudne jest inne, bardzo pokrewne tamtemu – pytanie o zło. (...) /9/

Aby móc poznać prawdziwą odpowiedź na pytanie „dlaczego cierpienie”, musimy skierować nasze spojrzenie na objawienie Bożej miłości, ostatecznego źródła sensu wszystkiego, co istnieje. Miłość jest też najpełniejszym źródłem sensu cierpienia, które pozostaje zawsze tajemnicą: zdajemy sobie sprawę, że wszelkie nasze wyjaśnienia będą zawsze niewystarczające i nieadekwatne. Chrystus pozwala nam wejść w tajemnicę i odkryć „dlaczego cierpienie”, o ile jesteśmy zdolni pojąć wzniosłość miłości Bożej. /13/

Jezus Chrystus – cierpienie przezwyciężone miłością

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). /14/

(...) W swej mesjańskiej działalności wśród Izraela, Chrystus przybliżał się nieustannie do świata ludzkiego cierpienia. „Przeszedł ... dobrze czyniąc” (Dz 10,38) – a czyny te odnosiły się przede wszystkim do cierpiących i oczekujących pomocy. (...) Był wrażliwy na każde ludzkie cierpienie, zarówno cierpienie ciała jak duszy. Równocześnie zaś nauczał, a w centrum swego nauczania postawił osiem błogosławieństw, które są skierowane do ludzi doznających różnorodnych cierpień w życiu doczesnym. Są to „ubodzy w duchu” i ci, „którzy się smucą” i ci, „którzy łakną i pragną sprawiedliwości” i ci, „którzy cierpią prześladowania dla sprawiedliwości”, gdy ludzie im urągają i prześladują ich i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na nich z powodu Chrystusa ... (por. Mt 5,3-11).

(...) Nade wszystko jednak Chrystus przybliżył się do świata ludzkiego cierpienia przez to, że sam to cierpienie wziął na siebie. W czasie swej publicznej działalności doznawał nie tylko trudu, bezdomności, niezrozumienia nawet ze strony najbliższych, ale nade wszystko coraz szczelniej otaczał Go krąg wrogości i coraz wyraźniejsze stawały się przygotowania do usunięcia Go spośród żyjących. Chrystus jest świadom tego i wielokrotnie mówi swoim uczniom o cierpieniach i śmierci, które czekają na Niego.

(...) Chrystus idzie na spotkanie swojej męki i śmierci z całą świadomością posłannictwa, które ma wypełnić właśnie w ten sposób. Właśnie przez to swoje cierpienie ma sprawić, żeby człowiek „nie zginął, ale miał życie wieczne”. Właśnie przez swój Krzyż ma dotknąć korzeni zła tkwiących w dziejach człowieka i w duszach ludzkich. Właśnie przez Krzyż ma dokonać dzieła zbawienia. To ma w planie odwiecznej Miłości charakter odkupieńczy. /16/

(...) Słowa modlitwy Chrystusa w Ogrójcu świadczy o prawdzie miłości poprzez prawdę cierpienia. Tę ludzką, na wskroś ludzką, prawdę cierpienia słowa Chrystusa potwierdzają z całą prostotą: cierpienie jest doznawaniem zła, przed którym człowiek się wzdraga. Mówi: „niech odejdzie”, „niech ominie” - właśnie tak jak w Ogrójcu mówi Chrystus.

(...) W ślad za słowami Ogrójca idą słowa wypowiedziane na Golgocie, które świadczy o tej jedynej w dziejach świata głębi zła doświadczanego cierpienia. Kiedy Chrystus mówi: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?”.

Wraz z tym straszliwym brzemieniem, mierząc się z „całym” złem odwrócenia od Boga, jakie zawiera się w grzechu, Chrystus poprzez Boską głębię synowskiego zjednoczenia z Ojcem doznaje w sposób po ludzku niewyrażalny tego cierpienia, jakim jest odłączenie - odtrącenie od Ojca, zerwanie z Bogiem. Ale właśnie przez takie cierpienie dokonuje Odkupienia - i może konając powiedzieć: „Wykonało się” (J 19,30). /18/

(...) Można powiedzieć, że wraz z męką Chrystusa całe cierpienie ludzkie znalazło się w nowej sytuacji. (...)

Każdy człowiek ma udział w Odkupieniu. Każdy też jest wezwany do uczestnictwa w owym cierpieniu, przez które Odkupienie się dokonało. (...) Dokonując odkupienia przez cierpienie, Chrystus wyniósł zarazem ludzkie cierpienie na poziom Odkupienia. Przeto też w swoim ludzkim cierpieniu każdy człowiek może stać się uczestnikiem odkupieńczego cierpienia Chrystusa. (...) /19/

Krzyż Chrystusa rzuca tak przenikliwe zbawcze światło na życie człowieka, a w szczególności na jego cierpienie, ponieważ przez wiarę trafia do niego wespół ze Zmartwychwstaniem: tajemnica pasyjna zawarta jest w tajemnicy paschalnej. /21/

(...) Cierpienie jest również wezwaniem do ujawnienia moralnej wielkości człowieka, jego duchowej dojrzałości. (...) /22/

Cierpienie bowiem zawsze jest próbą, czasem nad wyraz ciężką próbą, której poddane zostaje człowieczeństwo. (...)

Uczestnicy cierpień Chrystusowych mają przed oczyma paschalną tajemnicę Krzyża i Zmartwychwstania. W tajemnicy tej Chrystus zstępuje niejako do ostatecznych granic słabości i obezwładnienia człowieka... Jeśli równocześnie w słabości tej dopełnia się Jego wyniesienie, potwierdzone mocą Zmartwychwstania, to znaczy, że słabości wszelkich cierpień człowieka może przeniknąć ta sama Boża moc, która objawiła się w Krzyżu Chrystusa. W tym zrozumieniu: cierpieć - to znaczy stawać się jakby szczególnie podatnym, szczególnie otwartym, na działanie zbawczych mocy Boga, ofiarowanych ludzkości w Chrystusie. W Nim Bóg potwierdził, że chce działać szczególnie poprzez cierpienie, które jest słabością i wyniszczeniem człowieka, - i chce w tej właśnie słabości i wyniszczeniu objawiać swoją moc. Tym może się także tłumaczy wezwanie z listu Piotra: „Jeżeli zaś (ktoś) cierpi jako chrześcijanin, niech się nie wstydzi, ale niech wychwala Boga w tym imieniu” (1P 4,16).

(...) Zawiera się w cierpieniu jakby szczególne wezwanie do cnoty, którą człowiek musi wypracować ze swojej strony. Jest to cnota wytrwałości w znoszeniu tego, co dolega i boli. Czyniąc to, człowiek wyzwala nadzieję, która podtrzymuje w nim przeświadczenie, że cierpienie go nie przemoże, nie pozbawi właściwej człowiekowi godności wraz z poczuciem sensu życia. I oto ten sens się objawia wraz z działaniem miłości Bożej, która jest największym darem Ducha Świętego. W miarę jak uczestniczy w tej miłości, człowiek w cierpieniu odnajduje do końca siebie: odnajduje „duszę”, którą-zdawało mu się; że przez cierpienie „straci”(por. Mk 8,35; Łk 9,24; J 12,25). /23/

(...) Ten, kto cierpi w zjednoczeniu z Chrystusem -jak w zjednoczeniu z Chrystusem znosi swe „utrapienia” apostoł Paweł - ten nie tylko czerpie z Chrystusem ową moc, o jakiej była mowa poprzednio, ale ten także „dopełni” swym cierpieniem „braki udręk Chrystusa”. W tym ewangelicznym obrazie uwydatnia się w sposób szczególny prawda twórczym charakterze cierpienia. Cierpienie Chrystusa stworzyło dobro Odkupienia świata. To dobro samo w sobie jest niewyczerpalne i nieskończone. Żaden człowiek niczego nie może dodać do dobra Odkupienia. Równocześnie jednak w tajemnicy Kościoła, jako swego Ciała, Chrystus niejako otworzył własne odkupieńcze cierpienie na każde cierpienie człowieka. O ile człowiek staje się uczestnikiem cierpień Chrystusa - w jakimkolwiek miejscu świata i czasie historii - na swój sposób dopełnia to cierpienie, przez które Chrystus dokonał Odkupienia świata. (...) To znaczy (...), że Odkupienie, dokonane mocą zadość czyniącej miłości, jest stale otwarte na każda miłość, która wyraża się w ludzkim cierpieniu. W tym wymiarze - wymiarze miłości - Odkupienie, które do końca się dokonało, stale się niejako od nowa dokonuje. /24/

(...) Otuchy dodaje ewangeliczna i historyczna prawda, że przy boku Chrystusa, pierwsze i uprzywilejowane miejsce zajmuje Jego Najświętsza Matka, która całym życiem złożyła godne naśladowania świadectwo szczególnej ewangelii cierpienia.

Wszystkie cierpienia, które złączyły się w Niej jakby w jedno nieprzerwane pasmo, świadczy nie tylko o niewzruszonej wierze Maryi, ale stanowi Jej wkład w dzieło powszechnego zbawienia. Już od chwili Zwiastowania anielskiego dostrzega Ona w swoim macierzyńskim powołaniu „przeznaczenie”, aby uczestniczyć, w sposób jedyny i niepowtarzalny w posłannictwie swego Syna. (...)

A wreszcie, po wszystkich wydarzeniach ukrytego i publicznego życia Syna, w których uczestniczyła z całą wrażliwością swego serca - właśnie na Kalwarii cierpienie Matki, u boku cierpiącego Jezusa, osiągnęło stopień przechodzący wszelką wyobraźnię; było ono jednak w tajemniczy i nadprzyrodzony sposób owocne dla Odkupienia świata.

Droga na Kalwarię i trwanie u stóp Krzyża z umiłowanym Uczniem stanowiły o szczególnym udziale Maryi w odkupieńczej śmierci Syna. Słowa zaś, które usłyszała z Jego ust, były jakby uroczystym potwierdzeniem tej swoistej ewangelii, która miała być głoszona całej wspólnocie wierzących.

Jako świadek męki Syna dzięki obecności i jako jej uczestniczka poprzez współcierpienie, Maryja dała jedyny w swoim rodzaju wkład w ewangelię cierpienia, przeżywając już wcześniej to, co św. Paweł wyraził w przytoczonym na początku tekście.

(...) Mistrz nie tai wobec swoich uczniów i naśladowców perspektywy (...) cierpienia, owszem - otwiera ją z całą szczerością, wskazując równocześnie na moce nadprzyrodzone, jakie będą im towarzyszyć. (...)

Cierpienia te będą zarazem jakby szczególnym sprawdzianem podobieństwa do Chrystusa oraz jedności z Nim. /25/

Wielki rozdział ewangelii cierpienia piszą poprzez pokolenia wszyscy ci, którzy cierpią wraz z Chrystusem, jednocząc swoje ludzkie cierpienie z Jego cierpieniem odkupieńczym. (...) Wypełnia się na nich więc ewangelia cierpienia, a równocześnie każdy z nich pisze ją jakoś w dalszym ciągu - pisze i głosi światu, przepowiada swemu otoczeniu i ludziom współczesnym.

Poprzez wieki i pokolenia stwierdzono, ze w cierpieniu kryje się szczególna moc przybliżająca człowieka wewnętrznie do Chrystusa, jakaś szczególna łaska. Tej łasce zawdzięcza swoje głębokie nawrócenie wielu świętych, jak choćby św. Franciszek z Asyżu, św. Ignacy Loyola i wielu innych.

Owocem owego nawrócenia jest nie tylko to, że człowiek odkrywa zbawczy sens cierpienia, ale nade wszystko to, że w cierpieniu staje się całkowicie nowym człowiekiem. Znajduje jakby nową miarę całego swojego życia i powołania. Odkrycie to jest szczególnym potwierdzeniem wielkości duchowej, która w człowieku całkiem niewspółmiernie przerasta ciało. Wówczas, gdy to ciało jest głęboko chore, całkowicie niesprawne, a człowiek jakby niezdolny do życia i działania - owa wewnętrzna dojrzałość i wielkość duchowa tym bardziej jeszcze się uwydatnia, stanowiąc przejmującą lekcję dla ludzi zdrowych i normalnych.

Owa wewnętrzna dojrzałość i wielkość duchowa w cierpieniu z pewnością jest owocem szczególnego nawrócenia oraz współpracy z faską ukrzyżowanego Odkupiciela. (...) To On przetwarza niejako samą substancję życia duchowego, wskazując człowiekowi cierpiącemu miejsce blisko siebie. To On - jako wewnętrzny mistrz i nauczyciel - uczy swojego cierpiącego brata lub siostrę tej przedziwnej zamiany, która tkwi w samym sercu tajemnicy Odkupienia. Cierpienie samo w sobie jest doznawaniem zła. Chrystus uczynił z niego najmocniejszą podstawę ostatecznego dobra, jest to zaś dobro zbawienia wiecznego. (...)

Nie zawsze ten proces wewnętrzny przebiega jednakowo. Często z trudnością się rozpoczyna i nawiązuje. Już sam punkt wyjścia bywa różny; różne usposobienie wnosi człowiek w swoje cierpienie. Można jednak przyjąć, że prawie każdy wchodzi w cierpienie z typowo ludzkim sprzeciwem oraz z pytaniem „dlaczego”. Pyta o sens cierpienia i szuka na to pytanie odpowiedzi na swoim ludzkim poziomie. Niejednokrotnie zapewne stawia to pytanie również Bogu - i stawia wobec Chrystusa. Nie może przy tym nie dostrzegać, że Ten, wobec kogo stawia swe pytanie, sam cierpi - a więc, że chce mu odpowiadać z Krzyża, z pośrodka swego własnego cierpienia. Trzeba jednak nieraz czasu, nawet długiego czasu, ażeby ta odpowiedź zaczęła być wewnętrznie słyszalna. Chrystus bowiem na ludzkie pytania o sens cierpienia nie odpowiada wprost i nie odpowiada w oderwaniu. Człowiek słyszy Jego zbawczą odpowiedź w miarę jak sam staje się uczestnikiem cierpień Chrystusa.

Odpowiedź, która przychodzi przez takie uczestnictwo na drodze wewnętrznego spotkania z Mistrzem, jest z kolei czymś więcej niż tylko oderwaną odpowiedzią na pytanie o sens cierpienia. Jest to bowiem wezwanie. Powołanie. Chrystus nie wyjaśnia w oderwaniu racji cierpienia, ale przede wszystkim mówi: „Pójdź za mną”! „Pójdź”! Weź udział swoim cierpieniem w tym zbawieniu świata, które dokonuje się przez moje cierpienie! Przez mój Krzyż. W miarę jak człowiek bierze swój krzyż, łącząc się duchowo z Krzyżem Chrystusa, odsłania się przed nim zbawczy sens cierpienia. (...) Wówczas też człowiek odnajduje w swoim cierpieniu pokój wewnętrzny, a nawet duchową radość. (...) /26/

Źródłem radości staje się przezwyciężenie poczucia nieużyteczności cierpienia - poczucia, które bardzo mocno bywa zakorzenione w ludzkim cierpieniu. (...) Wiara w uczestnictwo w cierpieniach Chrystusa niesie w sobie tę wewnętrzną pewność, że człowiek cierpiący „dopełnia braki udręk Chrystusa”, że w duchowym wymiarze dzieła Odkupienia służy, podobnie jak Chrystus, zbawieniu swoich braci i sióstr. Nie tylko więc jest pożyteczny dla drugich, ale co więcej - spełnia służbę niczym niezastąpioną.

Uczestnicy cierpień Chrystusa przechowują w swoich własnych cierpieniach najszczególniejszą cząstkę nieskończonego skarbu Odkupienia świata, i tym skarbem mogą się dzielić z innymi. /27/

Miłosierny Samarytanin

Do ewangelii cierpienia przynależy również - i to w sposób organiczny - przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (...) wskazuje bowiem, jaki winien być stosunek każdego z nas do cierpiących bliźnich. Nie wolno nam ich "mijać", przechodzić mimo z obojętnością, ale winniśmy przy nich „zatrzymywać się”. Miłosiernym Samarytaninem jest każdy człowiek, który zatrzymuje się przy cierpieniu drugiego człowieka. (...) Miłosiernym Samarytaninem jest każdy człowiek wrażliwy na cudze cierpienie, człowiek, który „wzrusza się” nieszczęściem bliźniego, (...) ten, kto świadczy pomoc w cierpieniu, jakiejkolwiek byłoby ono natury. Pomoc, o ile możności, skuteczną. W tę pomoc wkłada swoje serce, nie żałuje również środków materialnych. Można powiedzieć, że daje siebie, swoje własne „ja”, otwierając to „ja” dla drugiego, /28/

Idąc za ewangeliczną przypowieścią, można by powiedzieć, że cierpienie, które pod tylu różnymi postaciami obecne jest w naszym ludzkim świecie; jest w nim obecne także i po to, ażeby wyzwalać w człowieku miłość, ów właśnie bezinteresowny dar z własnego „ja” na rzecz innych ludzi, ludzi cierpiących.

Świat ludzkiego cierpienia przyzywa niejako bez przestanku inny świat: świat ludzkiej miłości - i tę bezinteresowną miłość, jaka budzi się w jego sercu i uczynkach, człowiek niejako zawdzięcza cierpieniu. /29/ (...) Ewangelia jest zaprzeczeniem bierności wobec cierpienia. Sam Chrystus w tej dziedzinie jest nade wszystko czynny. (...) Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie pozostaje w najgłębszej harmonii z postępowaniem samego Chrystusa. (...) Chrystus mówi – „Mnieście uczynili..,” (Mt 25,40). To On sam jest obecny w cierpiącym, ponieważ Jego odkupieńcze cierpienie raz na zawsze zostało otwarte na wszelkie ludzkie cierpienie. I wszyscy cierpiący raz na zawsze zostali wezwani, aby stali się „uczestnikami cierpień Chrystusowych” (1P 4,13). Chrystus nauczył człowieka równocześnie świadczyć dobro cierpieniem - oraz świadczyć dobra cierpiącemu. W tym podwójnym aspekcie odsłonił sens cierpienia do samego końca. /30/

Tajemnica Krzyża

Tajemnica Krzyża odsłania się stopniowo w ciągu dziejów świata. Objaśniona częściowo już w Starym Testamencie, ukazana przez Jezusa Chrystusa, przeżywana w Kościele - natrafia wciąż na stały opór i odrzucenie przez ludzi: "Znak; któremu sprzeciwiać się będą" (Łk 2,34). Przez 20 wieków Kościół głosi Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla jednych, a głupstwem dla innych (por. 1Kor 1,23). Obecnie dochodzi do coraz pełniejszego odkrywania tej Tajemnicy przez ludzi i tutaj Rodzina Matki Bożej Bolesnej ma ważne zadanie do wypełnienia w Kościele.

Rodzina Matki Bożej Bolesnej stara się zgłębiać i przeżywać Tajemnicę Krzyża jako Tajemnicę Miłości. "Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał..." (J 3;16). Św. Paweł Apostoł pisze, że Syn Boży "umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Gal 2,20). Sobór Watykański II mówi o Krzyżu Chrystusa jako znaku "zwróconej ku wszystkim miłości Boga" (DRN p.4). Jan Paweł II mówi często o Krzyżu jako znaku miłości Boga do ludzi.

Tajemnica Krzyża trwa i dokonuje się nadal w Kościele - w Mistycznym Ciele Chrystusa: niejednokrotnie mówi o tym św. Paweł Apostoł „Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa” (2Kor 4,10); „Obfitują w nas cierpienia Chrystusa” (2Kor 1,5).

Rodzina Matki Bożej Bolesnej szczególnie podkreśla - idąc za nauką św. Pawła - współudział człowieka w zbawczym dziele Chrystusa „W swym ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1,24).

Sobór Watykański II przypomina, że Tajemnica Krzyża nadal trwa i dokonuje się w Ofierze Mszy św.: „...na ołtarzu sprawowana jest ofiara krzyżowa” (KK p.3). „Zbawiciel (...) ustanowił Eucharystyczną ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża” (KL p.47).

Jan Paweł II pisze: „... poprzez Ofiarę Chrystusa sakramentalnie poprzez Eucharystię - Kościół stale buduje się duchowo jako Ciało Chrystusa. W ciele tym Chrystus chce być zjednoczony ze wszystkimi ludźmi. W sposób szczególny zaś jest zjednoczony z tymi, którzy cierpią (...). O ile człowiek staje się uczestnikiem cierpień Chrystusa (...), na swój sposób dopełnia to cierpienie, poprzez które Chrystus dokonał Odkupienia świata” (SD p.24).

Misja Rodziny Matki Bożej Bolesnej

Chrystus „w ciele swoim, to znaczy w Kościele, ustawicznie rozdziela dary posługiwania, przez które Jego mocą świadczymy sobie wzajemnie posługi ku zbawieniu...”(KK p.7). Tym „darem posługiwania” przydzielonym Rodzinie MBB – czyli jej misją jest przyczynianie się, by Tajemnica Krzyża była jak najszerzej przyjmowana i głęboko przeżywana w Kościele, zwłaszcza wśród ludzi spotykających się z cierpieniem. Zadaniem Rodziny MBB jest przyczynianie się do tego, by stało się ono zbawczym narzędziem w dziele Odkupienia. Krótko można powiedzieć, że powołaniem Rodziny MBB jest RATOWANIE ZBAWCZYCH MOCY CIERPIENIA.

Zasadnicza funkcja Rodziny MBB w Kościele jest wstawiennicza: wyjednywanie łaski dobrego przeżycia cierpienia dla wszystkich, którzy cierpią, a szczególnie dla tych, którzy nie pojmują sensu cierpienia, dla marnujących cierpienie. W oparciu o tę łaskę Rodzina podejmuje różne działania, które mogą przyczyniać się do realizowania głównej jej misji. Stara się być zawsze otwarta na wszelkie pojawiające się możliwości oddziaływania wśród cierpiących ludzi i ich otoczenia oraz na to, aby przystosować się do indywidualnych ograniczeń i możliwości członków Rodziny.

Trzeba wciąż wyraźnie podkreślać i wyjaśniać, że zadaniem Rodziny MBB nie jest działalność charytatywna. Członek Rodziny - jak każdy chrześcijanin – ma oczywiście według własnych możliwości służyć bliźniemu zwykłą, braterską pomocą, ale nie jest to celem istnienia Rodziny MBB. Niesienie pomocy ludziom też jest zadaniem Rodziny, jednakże chodzi tu o głębszą warstwę ich cierpienia: o ukazywanie jego sensu przez włączanie w zbawcze dzieło Chrystusa.

Właściwe rozumienie celu i charyzmat Rodziny MBB w Kościele jest trudne i wymaga żywej, głębokiej wiary : w prawdę Odkupienia, w zbawczy sens ludzkiego cierpienia, a także silnego przekonania o potrzebie i skuteczności modlitwy wstawienniczej.

Innym ważnym w Kościele zadaniem Rodziny MBB jest umożliwianie realizacji powołań do życia konsekrowanego osób niepełnosprawnych fizycznie i chorych.

Brak zdrowia fizycznego lub kalectwo często jest jedyną przeszkodą w przyjęciu wyraźnego powołania zakonnego. Dla takich osób niemożność realizowania swego powołania jest prawdziwą udręką duchową. Pragnieniem RMBB jest wypracowanie nowej formy życia konsekrowanego, która by umożliwiła tym osobom wypełnienie ich powołania. Łączy się to z podstawowym charyzmatem RMBB: ukazywaniem twórczego przeżywania własnego cierpienia i jego zbawczej mocy w Chrystusie.

Rozdział 5

Nazwa i Patronowie Rodziny MBB

„A pod Krzyżem Jezusa stała Jego Matka i siostra Jego Matki” ( J 19,25).

„Jezus zobaczywszy Matkę i stojącego tam ucznia (...) mówi do Matki :   Niewiasto, oto syn Twój. A potem mówi uczniowi: oto Matka twoja”.(J 19,26-27)

Nazwa Rodzina Matki Bożej Bolesnej podkreśla udział Maryi w Tajemnicy Krzyża. „Chrystus przed swoją śmiercią powierza Maryi (...) nowy rodzaj macierzyństwa – duchowego i powszechnego – wobec wszystkich ludzi tak, by każdy w swym pielgrzymowaniu wiary mógł razem z Maryją trwać w ścisłym zjednoczeniu z Nim aż po Krzyż, i by każde cierpienie, odrodzone mocą tego Krzyża, stawało się w słabości człowieka prawdziwą mocą Bożą” (SD p.26).

Matka Bolesna jest najdoskonalszym wzorem współcierpienia z Chrystusem i trwania przy cierpiących. Ona „najgłębiej ze swym Jednorodzonym współcierpiała i z ofiarą Jego złączyła się matczynym duchem (KK p.58).

Wraz z Matką Bolesną – jako Jej Rodzina – chcemy dawać świadectwo zawierzenia niepojętej miłości Boga, współcierpieć z Jej Synem i ludźmi i wraz z Nią ofiarowywać wszystkie cierpienia Ojcu Niebieskiemu za zbawienie świata.

Wstawiennictwu św. Józefa chcemy powierzyć sprawy bytowe Rodziny Matki Bożej Bolesnej prosząc, aby otoczył nas swą troskliwą opieką, jak otaczał w czasie swego ziemskiego życia Maryję i Syna Bożego. Świętemu Józefowi – jako Rodzina MBB – oddajemy ostatnie dni każdego człowieka, ostatnie chwile jego przejścia do pełni Życia w Bogu. Umierał On – mamy prawo tak przypuszczać – w obecności Jezusa. Pragniemy, aby Jezus i św. Józef z Maryją byli przy każdym z nas w ostatnim etapie ziemskiego bytowania. Ten końcowy etap bywa trudny, tak dla umierającego jak i dla bliskich. Powołaniem Rodziny Matki Bożej Bolesnej jest również troska i staranie się, by i te cierpienia były przeżyte w Chrystusie.

Liturgia wspomina św. Józefa w dniu 19-go marca.

Patronką Rodziny Matki Bożej Bolesnej jest bł. Małgorzata de Castello.

Bł. Małgorzata (1287 – 1320) – od urodzenia ułomna (garbata, kulawa, niewidoma), porzucona przez rodziców. Usunięta z klasztoru – wskazuje swoim życiem, że ani kalectwo, ani brak akceptacji, ani nawet odrzucenie przez swoich najbliższych i społeczność zakonną nie są przeszkodą na drodze do Boga, pełnego rozwoju duchowego, zwrócenia się ku bliźnim i służenia im.

Obieramy ją jako Patronkę z nadzieją, że Rodzinie Matki Bożej Bolesnej będzie wyjednywać łaskę wiernego wypełniania misji wśród ludzi bezużytecznych w oczach świata, a umiłowanych przez Boga.

Kalendarz liturgiczny dominikański wymienia bł. Małgorzatę w dniu 13-go kwietnia.

5.1. Maryja wzorem przeżywania Ewangelii

Wpatrywanie się w Maryję jako najdoskonalszy wzór przeżywania Ewangelii charakteryzuje duchowość Rodziny Matki Bożej Bolesnej. Pod troskliwym okiem Matki Bolesnej – swojej Matki i Patronki - Rodzina uczy się coraz pełniejszego przeżywania Dobrej Nowiny i głębszego wnikania w tajemnice Jej ziemskiego życia.

Maryja z Ewangelii, to kobieta , która żyje normalnym życiem, pracuje i troszczy się, modli się, cierpi i współcierpi, raduje się i kocha, całym życiem wypełnia przykazanie miłości Boga i bliźniego.

Codzienne życie Maryi było bardzo podobne do życia współczesnych ubogich niewiast żydowskich, pełne wielkiego trudu fizycznego i prostoty.

Maryja – taka, jaką najpierw widzimy w Ewangelii – to pobożna dziewczyna żydowska, wychowana na Piśmie św., wsłuchana w słowo Boże. O tym, jak bardzo Maryja tkwiła w Piśmie św., świadczy „Magnificat”, który jest modlitwą słowami Pisma św. Następnie jest ukazana jako Matka, która obcuje na co dzień ze Słowem Bożym Wcielonym, rozważa w sercu swoim wydarzenia z życia Jezusa i ofiarowuje swego Syna najpierw w świątyni, a potem na Golgocie. Maryja zachowuje przepisy religii mojżeszowej (oczyszczenie, pielgrzymka na święta Paschy), modli się wspólnie (w świątyni, w wieczerniku z apostołami przed zesłaniem Ducha Św.), ale też modli się indywidualnie w domu – i wtedy właśnie dochodzi do zwiastowania i wcielenia.

Matka Boża przez całe swe życie wzrastała w wierze. Wzrost ten zawdzięczała przede wszystkim temu, że żyła przez 33 lata w łączności z Synem Bożym.

Członkowie Rodziny Matki Bożej Bolesnej pragną w swoim życiu duchowym naśladować Maryję. Chcą jak Maryja obcować na co dzień ze Słowem Bożym w Piśmie św., coraz lepiej je poznawać, w nim szukać Boga i Jego woli. Idąc śladami Maryi Matki Syna Bożego pragną każdego dnia przebywać z Jezusem, jednoczyć się z Nim i z ludźmi w Komunii św.(przynajmniej duchowo).

Tak jak Maryja chcą być otwarci na działanie Ducha Świętego i starać się o żywy osobisty kontakt modlitewny z Bogiem.

Pełnienie woli Bożej

Maryja w swoim życiu – wcale niełatwym, w którym szara codzienność przeplatała się z momentami niezwykłymi – stale nastawiona była na wierne pełnienie woli Bożej.

Trudna wola Boża w stosunku do Maryi odsłaniała się stopniowo, jak w życiu każdego człowieka. „Fiat” wypowiedziane przy zwiastowaniu musiała nieraz powtarzać w duszy, by zaakceptować trudne sytuacje życiowe, w jakich Bóg Ją stawiał. A było ich wiele: wędrówka do Betlejem, brak miejsca w betlejemskiej gospodzie, zatrważająca zapowiedź Symeona, ucieczka do Egiptu, szukanie 12-letniego Jezusa, śmierć św. Józefa, opuszczenie przez Jezusa domu rodzinnego, gdy rozpoczął głoszenie Dobrej Nowiny, wreszcie dramat Krzyża, a potem prześladowanie młodego Kościoła. Bóg nieustannie doświadcza wiarę Maryi. Jednak Ona zawsze była gotowa na Boże żądania, często zaskakujące dla niej i niepojęte. Wystarczy wspomnieć zwiastowanie „jakże się to stanie” czy odnalezienie 12-letniego Jezusa (Ewangelia wspomina o tym, że Maryja i Józef „dziwili się”, „ nie rozumieli tego, co im powiedział”).

Bóg wymagał od Matki Bożej heroicznego zawierzenia, bezgranicznej ufności. Wobec całkiem zwyczajnego życia Jezusa w Nazarecie, wobec pozornej klęski na Krzyżu, Maryja musiała być wierna obietnicom Boga i musiała wierzyć, że Pan Bóg da Jezusowi - Jej Synowi- tron Dawida i, że Jego panowaniu nie będzie końca. To nie było łatwe, nawet dla Maryi.

Członkowie RMBB chcą naśladować Maryję w Jej otwartej postawie na każde Boże żądanie, chcą z pełną miłością i wolnością akceptować i wiernie pełnić wolę Ojca, w trudnych i niezrozumiałych sytuacjach szukać oparcia w zawierzeniu i ufności Bogu.

Chcą jak Maryja być stale otwarci na działanie Ducha Świętego, co ułatwi szukanie i rozpoznawanie woli Bożej w okolicznościach codziennego życia, chcą być gotowi na przyjęcie każdego, nawet bardzo trudnego Bożego żądania (a takimi są m.in. choroby, kalectwo, wszelkie cierpienia i przeciwności losu lub też towarzyszenie w cierpieniu bliskiej osobie).

To nie jest łatwe, często przekracza ludzkie siły. Dlatego członkowie RMBB nieustannie starają się otwierać na przyjście Bożej pomocy, chcą być pełni ufności i zawierzenia Bogu: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4,13).

Jak Maryja pragną być wierni swojemu powołaniu, powołaniu osobistemu i wspólnotowemu – Rodziny Matki Bożej Bolesnej. Jednak w tej wierności nie mogą być ograniczeni, schematyczni, sformalizowani, ale gotowi do pełnej miłości służby bliźniemu.

Miłość w służbie bliźniemu

Ewangelia przedstawia Maryję zwróconą ku innym ludziom, współczującą, dzielącą ich troski i radości, nastawioną na niesienie pomocy. Taka jest gdy odwiedza Elżbietę i na weselu w Kanie Galilejskiej.

Maryja otwarta jest także na cały naród izraelski i na wszystkie narody świata, na wszystkich, którzy boją się Boga, pokornych, łaknących – o nich wszystkich wspomina w swoim Magnificat. Członkowie RMBB chcą jak Maryja być zwróceni ku drugiemu człowiekowi. Starają się szukać okazji do miłości czynnej, przede wszystkim w powszednich okolicznościach życia dostrzegać potrzeby i pragnienia osób, z którymi się stykają, dzielić z ludźmi ich troski i radości, pragnąć z nimi żyć w zgodzie.

Chrześcijańskie przeżywanie cierpienia

Maryja już przy Zwiastowaniu wypowiadając swoje „fiat” przyjęła nie tylko godność macierzyństwa Bożego, ale i związane z tym cierpienia zapowiedziane w Piśmie św. Z opisów ewangelicznych widać , że Maryjne „fiat” to nie jest rozważanie, rozpamiętywanie swojej ofiary, ale to Jej pełna zgoda, dzień po dniu.

Maryja znosiła bezdomność, tułaczkę, niepokój o Syna aż do „przeszycia mieczem Jej serca”, gdy stanęła mężnie pod Krzyżem Jezusa i zjednoczona z Nim ofiarowała Jego i swoje cierpienia Bogu.

Matka Bolesna, która stojąc pod Krzyżem wspierała duchowo swojego Syna, wskazuje, jak ważna jest obecność kogoś bliskiego przy cierpiącym. Równocześnie jest wzorem męstwa i wytrwałości dla osób udręczonych cierpieniem kochanego człowieka.

Członkowie RMBB powinni jak Maryja przyjmować, znosić i ofiarować swoje cierpienia oraz trwać przy tych, którzy cierpią, współcierpieć z nimi, modlić się za nich, ofiarować Bogu ich cierpienia, a tam gdzie to możliwe, pomagać im w różny sposób.

W Rodzinie nie praktykuje się specjalnego nabożeństwa do Matki Bożej, podkreśla się natomiast – zgodnie z nauką Soboru Watykańskiego II, że „prawdziwa pobożność (...) pochodzi z wiary prawdziwej, która (...) pobudza do synowskiej miłości ku Matce naszej oraz naśladowania jej cnót” (KK p.67).

5.2. Święty Józef opiekunem Rodziny MBB, patronem wierności naszemu powołaniu oraz końcowych dni człowieka

Ewangelia nie przekazuje ani jednego słowa św. Józefa. Przemawia On do nas swoją postawą i czynami.

Święty Józef po objawieniu mu przez Anioła tajemnicy poczęcia Syna Bożego, z wiarą i głębokim zaufaniem w przekaz Boży, przyjmuje Maryję do swego domu i , jak świadczą dalsze losy św. Rodziny znane z kart Ewangelii. Wyznaczoną mu przez Boga rolę opiekuna Syna Bożego i Najświętszej Matki pełni z wielką odpowiedzialnością, rozwagą i roztropnością. Wspólnie z Maryją dzieli Jej troski i niepokoje w trudnych momentach.

Ewangelia określa św. Józefa jako „męża sprawiedliwego”. Rodzina MBB dostrzega u św. Józefa jego bezwzględnie posłuszną Wierność Bogu i powierzonej mu misji oraz ufne zawierzenie, z jakim podejmuje wezwanie Boże do określonego czynu. „Józefie, Synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej małżonki, albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w niej poczęło”(Mt 1,20).” ...i wziął swoją Małżonkę do siebie” (Mt 1,24). „...Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu”. (Mt 1,13) „...Józef wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu”. (Mt 2,14)

Takiej postawy zawierzenia i wierności każdemu wezwaniu do działania w pełnieniu misji Rodziny chcemy się uczyć od św. Józefa. Jego wstawiennictwu powierzamy wszystkich ludzi w ostatnich dniach ich życia na tej ziemi i w chwili przejścia do chwały w ojczyźnie niebieskiej.

„A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej swej chwały w Chrystusie, gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje. Jemu chwała i moc na wieki wieków”. (1P 5,10-11).

5.3. Bł. Małgorzata z Castello przykładem zawierzenia Bogu

Nasza trzecia Patronka, Małgorzata z Castello może nas również nauczyć bezgranicznego zawierzenia Bogu. Zawierzyła ona Odwiecznej Miłości, tej Miłości dla przeciętnego człowieka najtrudniejszej: Ukrzyżowanej. Uczyniła to z niezwykle konsekwentną determinacją i odwagą. Nie doznała zawodu. Bóg, któremu zawierzyła, pomnażał jej siły, pomagał przezwyciężać jej słabości i ograniczenia wynikające z kalectwa, dodawał otuchy, napełniał radością, której nie mogli nadziwić się ludzie. Chodziła wśród nich kuśtykając i całą swoją osobą głosiła im Dobrą Nowinę o Bożej Miłości.

Bóg, któremu zaufała, sprawił, że ta głęboko upośledzona fizycznie dziewczyna, urodzona w Metoli, opuszczona przez własnych rodziców, stała się – można to tak określić - adoptowaną córką całego miasta Castello.

Najpierw przygarnęli ją bezdomni żebracy: wśród nich przeszła szorstką szkołę zaradności i samodzielności niezbędnej do przetrwania w warunkach skrajnej nędzy. Po pewnym czasie otworzyli przed nią swoje domy ubożsi obywatele miasta, a następnie również rodziny zamożnych notabli. Ukoronowaniem tej powszechnej adopcji stało się upragnione przez Małgorzatę przyjęcie jej do dominikańskiego bractwa Trzeciego Zakonu. Tutaj dojrzewała jej bogata osobowość, tutaj mogła w pełni zrealizować swoje powołanie do wielbienia Odwiecznej Miłości i służenia bliźnim.

Ten adopcyjny proces otwarty przez Opatrzność i powierzony ludziom nie zakończył się razem z ziemskim życiem Małgorzaty. Trwa nadal. Za naszych dni adoptowała ją przecież polska Rodzina Matki Bożej Bolesnej.

Na przykładzie Błogosławionej Małgorzaty spełniła się obietnica Pana przepowiedziana przez Proroka Izajasza: ”Sprawię, że ślepi pójdą po nieznanej drodze, powiodę ich ścieżkami, których nie znają, ciemności zamienię przed nimi w światło, a wyboiste miejsca w równinę...”(Iz 42,16).

Dzieje Błogosławionej Małgorzaty są dokładniej przedstawione w broszurce Henryki Mikołajczyk pt. ”Patronka odrzuconych”.

---

Rozdział 6

Włączanie do Rodziny MBB

Rodzinę MBB stanowi grupa osób, które łączy wspólna idea pomagania ludziom cierpiącym w chrześcijańskim przeżywaniu ich trudnego losu. Poszczególne osoby w różnym stopniu angażują się osobiście w realizowanie tej idei i od tego zależy włączenie danej osoby do kręgu rodzinnego.

Dwa podstawowe kręgi tworzą osoby, które poznały i dobrze zrozumiały główną misję Rodziny, i które dążą do jej realizowania jako ważnego zadania w ich własnym życiu. W tym celu przyrzekają starać się o wypełnianie powinności w Rodzinie (składają „deklaracje” w RMBB).

Za powołaną do RMBB można uważać osobę, która:

jest uwrażliwiona na problem sensu i znaczenia cierpienia i pragnie pomagać innym w dobrym jego przeżyciu;

pragnie rozwoju i pogłębiania własnego życia religijnego;

chce realizować te cele w łączności z innymi, we wspólnocie.

Osoba ta – po obopólnym bliższym poznaniu się z Rodziną i za zgodą jej Kierownictwa – może zostać włączona do podstawowego kręgu (tzw. II krąg ) i złożyć przewidziane przyrzeczenia (deklaracje). Do II kręgu Rodziny mogą należeć osoby związane również innymi obowiązkami (osoby duchowne, zakonne, mające rodzinę itp.). Patrz: Aneks I do Statutu RMBB: „Deklaracje, czyli przyrzeczenia w RMBB”.

Niektóre osoby włączają się do Rodziny z zamiarem całkowitego poświęcenia się Bogu. Po paroletnim aktywnym należeniu do II kręgu osoby pragnące życia konsekrowanego mogą w Rodzinie MBB (po odpowiednim przygotowaniu i za zgodą Kierownika) złożyć śluby prywatne: doskonałej czystości i wierności misji RMBB. Osoba, która składa ślub wierności misji RMBB, wiąże się najściślej z Rodziną i przyjmuje wypełnianie tej misji jako swoje główne zadanie życiowe. Złożenie ślubów jest włączeniem do I kręgu, nie daje to jednak nowych uprawnień ani nie nakłada nowych obowiązków w Rodzinie.

Osoby należące do podstawowych kręgów Rodziny (I, II) biorą - w miarę możliwości – czynny udział w życiu Rodziny, ich dotyczą uprawnienia i powinności określone w Statucie Rodziny i omówione szczegółowo dalej (Rozdział 8).

Do Rodziny należą też: krąg III i krąg Korespondencyjny. Do kręgu III należą te osoby, które nie podejmują żadnych stałych zobowiązań, ale którym bliska jest idea Rodziny. Służą one w razie potrzeby różnorodną pomocą Rodzinie i biorą doraźnie udział w spotkaniach lub rekolekcjach Rodziny. Do III kręgu należą też kandydaci do II kręgu, którzy zapoznają się przez pewien czas z Rodziną (przynajmniej pół roku).

Krąg Korespondencyjny (tzw. IV krąg) stanowią osoby, które podejmują misję Rodziny, łącząc się z nią duchowo (modlitwą, ofiarą własnych cierpień). Składają one deklarację duchowego włączenia się w Rodzinę. Korespondencyjnie zapoznają się z jej misją, częściowo duchowością i życiem Rodziny. Osoby z tego kręgu nie mogą uczestniczyć w spotkaniach i rekolekcjach Rodziny najczęściej z powodu stanu fizycznego. Przeważnie nie znamy osobiście tych członków, mieszkają oni rozproszeni w różnych miejscowościach całego kraju.

Rodzina ma też swoich „sympatyków”. Są to najczęściej znajomi i krewni któregoś z członków lub zaproszeni goście. Bywają oni czasami na spotkaniach miesięcznych czy rekolekcjach, ale nie są bliżej z Rodziną związani, ani zapoznani z jej działaniem.

Tak więc Rodzinę Matki Bożej Bolesnej tworzą:

krąg podstawowy I (ze ślubami);

krąg podstawowy II (z deklaracjami).

Do Rodziny Matki Bożej Bolesnej należą:

krąg III i krąg Korespondencyjny (krąg IV).

Rodziny Matki Bożej Bolesnej

2. Czy chcesz przyczyniać się do tego, by ludzie nie marnowali cierpienia?

4. Czy chcesz, aby Rodzina MBB była twoja duchową Rodziną?

1.    Życie apostolskie - przyczynianie się do realizowania misji Rodziny

3.    Życie wspólnotowe - osobisty udział w tworzeniu Wspólnoty.

a. Codziennie uczestniczyć we Mszy św. (wraz z Komunią św.) - przynajmniej duchowo, jeżeli nie można inaczej.

e.    Starać się realizować Ewangelię w swym życiu w duchu Rodziny MBB, korzystając przy tym z opracowanych przez Wspólnotę rozważań pt. „Ewangelia w życiu. Rozważania” (przyjęte jest w Rodzinie rozważanie i konfrontowanie z własnym życiem fragmentu „Rozważań” przeznaczonego na dany dzień miesiąca).

- starać się utrzymywać serdeczną więź z bliżej zamieszkałymi członkami Rodziny, utrzymywać łączność duchową ze wszystkimi oraz stały kontakt z Kierownictwem (m.in. informować o miejscu pobytu, o ewentualnej niemożności udziału w spotkaniu);

- udzielać sobie wzajemnie indywidualnej pomocy (zależnie od potrzeb i możliwości): wspomagać modlitwą, wymianą myśli i doświadczeń, a w miarę możności również konkretnym czynem.

Powrót do strony głównej